एका लेखकासाठी कलम (लेखनी) हेच त्‍याचे शस्त्र असते,
याच भावनेंने मी ही कविता लिहायचा प्रयत्‍न
केला आहे.......
पुन्हा घ्यायचे शस्त्र हातात आणि, भावनेला वाहू द्यायचे
आहे जो वरी श्‍वास श्‍वासात, प्रयाण असेच चालू द्यायचे
किती रम्‍य नयन तुझे, दोन होड्या सागरावरी
तन किनारा शोधती, मन हे प्रेमा बुडले जरी
मोगरा तू, तूच चाफाा, स्‍वये भ्रमर होवू द्यायचे
पुन्हा घ्यायचे शस्त्र हातात आणि, भावनेलावाहू द्यायचे
तुझी नज़र तुझे कटाक्ष, दोन खळ्या त्‍या गालावरी
मदालसा जणु नृत्‍य करते, ह्दयाच्‍या तालावरी
सैरा-वैरा मनांस आता, असेच वाहू द्यायचे...
पुन्हा घ्यायचे शस्त्र हातात आणि, भावनेला वाहू द्यायचे
रेशमी तो स्‍पर्श तुझाा, आठवितो मम किती
असेल जरी हा चंद्र शीत, दाखवितो तम किती
चांदण्‍या रात्रीत नेत्र, असेच ओले होवू द्यायचे
पुन्हा घ्यायचे शस्त्र हातात आणि, भावनेला वाहू द्यायचे
तू बिलगता अशी अचानक, माझ्यात मी न राही मात्र
शताका नूं शतके ओसरावी, पण न सरावी ही एक रात्र
या मृगाच्‍या सरी साठी, स्‍वतःला चातक होवू द्यायचे
पुन्हा घ्यायचे शस्त्र हातात आणि, भावनेला वाहू द्यायचे
राहुल उज्‍जैनकर ‘’राहुल’’
लिहा ओळीवर कविता - भाग १२४ - पुन्हा घ्यायचे शस्त्र हातात आणि - या उपक्रमात माझा सहभाग Marathi Kavita - मराठी कविता समूह या गुप साठी
No comments:
Post a Comment